Eric Sieverts |
|
Al geruime tijd bespeur ik een spagaat tussen de manier waarop Google het zoekers makkelijk probeert te maken en de manier waarop ik professioneel naar informatie wil zoeken. De overdreven nadruk dat het eerste resultaat het beste moet zijn, suggereert dat maar één antwoord goed kan zijn. Een mythe waar SEO-ers ijverig aan meewerken. Dat betekent dat webzoekmachines eigenlijk vooral optimaliseren voor wat informatiespecialisten van oudsher known-item search plegen te noemen. Vragen waarvan je vrijwel zeker weet dat er een antwoord is en eigenlijk ook maar één antwoord. Waar staat dat boek? Hoe laat vertrekt die trein? Waar koop ik een bed? Wat is de goedkoopste aanbieding voor die camera? Waar draait die film?
Zoekgoeroe Danny Sullivan schreef onlangs dat hij al bij Google had geklaagd, dat hun inspanning zich alleen nog richt op hun streven te zorgen dat de eerste hit het door de gebruiker gezochte item is. De verdere resultaten zijn eigenlijk helemaal niet meer zo goed, als je een gewone informatieve onderwerpsvraag stelt. Juist wat dat betreft is er een groot verschil tussen webzoekers als Google en software voor enterprise search. Die rankt ook, maar voor onderwerpsvragen in die omgeving blijven alle resultaten potentieel belangrijk. Dat verklaart waarom Exalead zo anders werkt dan de pure webzoekers.
De recente introductie van Google Instant versterkt die known-item nadruk nog extra. Naarstig probeert Google te voorspellen wat de bedoeling van je zoekvraag zal zijn, ook al heb je nog pas twee letters ingetikt. Een ultieme poging tot het vinden van de heilige graal van het doorgronden van onuitgesproken bedoelingen van zoekers, de user intent.
Maar die intent moet wel een beetje braaf zijn, want Phil Bradley's weblog signaleerde opmerkelijk gedrag bij woorden die zo aangevuld zouden kunnen worden dat ze te 'expliciet' materiaal opleveren. Probeer maar N-U-D: bij intikken van de D verdwijnen plotseling alle resultaten. Het lege scherm wordt pas weer gevuld als Google gezien heeft dat je als vierde zoekletter iets anders dan een E of I intikt. Waterdicht blijkt Google's kuisheidsgordel overigens niet; er blijven genoeg woordfragmenten die minder kuize plaatjes over je scherm laten flitsen.
Voor sommigen blijkt Google Instant intussen zeer afleidend of zelfs verslavend. Binnen enkele dagen werden al afkickpogingen gemeld. Onhandig is dat je Instant's speculaties wel met één muisklik kunt uitzetten, maar dat je het alleen ergens in je search-settings weer kunt inschakelen. Terwijl ResearchBuzz intussen ook al instant YouTube, Maps en Images meldde, sluit ik me meer aan bij Phil Bradley, die op Twitter verzuchtte: "The more I look at Google Instant, the more I hate it. Promotes poor, sloppy searching. Which is of course entirely to Google's benefit". Misschien niet lenig genoeg meer voor die spagaat tussen gemak en professionaliteit?